Göttinger Predigten im Internet

Predigttext: Ut Paulus sien 2. Breef an de Christen in Korinth 9, 6-15

6 Dat is mien wohre Meenen: Well minn utsait, de kann ok bloot minn arnten; man well mit fulle Hannen sait, de kriggt duusendsgenug weer.

7 Elk sall so vööl geeven, as he will un kann, man neet teegen sien Sinn un wiel he meent, he mutt dat. Well mit blied* Hart gifft, de mag Gott lieden.

8 Gott kann geeven, dat jo Seegen over Seegen tokummt. Denn hebben ji för jo van allns genog un köönt ok noch mit vull Hannen weggeeven,

9 so as dat ok schreeven steiht: „He sülst deelt ut un lett de arm Lüüd mehr as genug tokoomen. Sien Gerechtigkeid blifft immer un eewig.“

10 Gott gifft de Buuer Saadgood to saien un genog Brood to eeten. Un disse Gott gifft ok jo dat Saadkoorn un lett dat wassen un grooter worrn, so dat jo Gerechtigkeit tonimmt.

11 Un denn sünd ji riek genog un köönt ofgeeven, wo immer jo dat ok geiht. Un wenn wi dat würelk geern doont, denn ehren wi dor Gott mit, wiel he sük över uns Dank freut.

12 Sovööl is kloor: Disse Kollekte sall neet bloot de Nood in Jerusalem ofhelpen, se deit vööl mehr: Se brengt vööl Lü dorto, Gott de Ehr to geeven. Se danken Gott, dat wi troo sünd in uns Dennst un dat ji dordör up dat Evangelium van Christus höören un hebben so vööl för annern over.

13 Wenn se för jo beeden, denn denken se an jo un lengen nah jo, de Gott so vööl tolangt hett.

14 Mi fehlen de Woorden för dat, wat Gott daan hett un deit – ik kann bloot noch danken.

Predigt

Gott, de immer dor west het un dorweesen will för alle Tieden, de mag ok nu ganz dicht bi uns wesen un uns sien Free schenken. Amen.

„As Gott Himmel un Eeer maakt hett, lag hum besünners de Eerd an’t Hart“ .

So , leeve Gemeen, fangt een löttje Geschicht an, de de Pastor un Liederdichter Kurt Rommel mal vertellt hett.

„De Eer gull Gott sien heele Leevde. Worum? He wull dor Minschen up leeven laaten, de hum gliek weern. He sett’ dorum ’n grooden gleunigen Ball an’t Himmel. De sull dat lecht maaken up de Eer un warm; an hum sullen de Minschen marken, wo good Gott dat mi hör meent. Denn mook Gott de Minschen. He harr dor sien Freud an, un ok de Minschen freuden sük över de wunnerbore groode Ball, de Gott hör geeven harr. Se wussen: van dor kummt uns Leven.

Man nah un nah vergatten de Minschen dat. Se funnnen Köhlen un Ölje un kreegen ruut: Dor kann man dat warm mit kriegen un heller. Up dat Lücht van de Sünn sünd wi nu gor nich mehr anweesen. Uns Leven bruuken wi nich mehr nah hör utrichten. Ja, immer mehr Saaken funnen de Minschen up’t Eer, de se bruuken kunnen. Un an’n Enn dochen se, se harrn dat Leven sülst in’t Hand.

Do wurr Gott ganz trüürig. Un he överlegg, wat he doon sull. Do gaff he de Sünn Örder, se sull Lüchtdrüppen runnerfallen laaten up de Eer,. De sulln de Minschen doran denken helpen, dat dat Goode van Gott kummt, de Warmde, dat Lücht, dat Leven.

Anner Mörgen weern se överall, disse Lüchtdrüüpen: up’t Feld, in hör Tuunjes, an’t Straatskant, de Eer was över un över full van löttje Sünnen. De sünd van’t Himmel fallen, wussen de Minschen nu so tomal, un hör full weer in, well se Leevde, Warmde un Lücht, well se dat heele Leven to verdanken harrn. Sietdem helpen de Sünnenbloomen de Minschen, dor an to denken. Se wiesen obber ok, wo fell de Minschen Gott vergeeten köönen.“

Disse Geschicht, leeve Gemeen, hollt mi vör Oogen, wo wichtig dat för uns Minschen is, dat wi eenmal in’t Johr Erntedank fiern. Nich bloot, dat för mi Erntedank un Sünnenblöömen tosammenhöörn un ik mi ’n Erntedankaltor ohn disse moije geele Schmuck haast** nich vörstellen kann. Nee, so as de Minschen in uns Geschicht de löttje Sünnen van’t Himmel, so bruuken ok wi anschienend disse een besünner Fest, dat wi weer weeten, well wi Lücht un Warmde, well wi uns Leven to danken hebben.

Erntedank – Dat Fest fallt uns regelrecht in’t Oogen hier in’t Kark. Bunt is dat, malt mit de Farven ut de Natur, schmuck sücht dat ut, ganz düdelk sehnt wi dat för uns, wat uns all schunken is.

Uns Olldag liggt hier up of vör’t Altor: Appels un Peeren, Tuffels un Nudeln, Wiendruuven un Kürbissen, Dösen un Koorn. Wat wi jede Dag inkoopen, wat wi eeten un drinken, wat d’r jede Mörgen un Middag un Obend so tohöört, dat sehnt wi hier noch mal mit ganz anner Oogen.

Dörgahns*** is de Kark Erntedank all wat fuller as anners. För mi is dat immer een Teeken, dat vööl Minschen dat tominnst ahnen: Dat, wat wi doont un köönt, reckt nich. Dat kann wesen, dat ohn Gott sien Segen ut all uns Müh’ un Arbeit nich voel worrt. Ja, dat is nich verkehrt, wenn wi hen un her mal ‚Danke’ seggen, dat wi to eeten un to drinken hebben, dat d’r ok dit Johr weer wat in is in Schüün un Fatt, in Spieskaamer un in’t Portemonnaie.

Eegens mussen wi dat van sülst weeten, dat wi to danken hebben. Man dat geiht uns woll mennigmal as löttje Kinner, de woll gern wat nehmen, man immer weer anholln worrn mutten, dat se dat Danken nich vergeeten.

As fröher de Chef de Lohnpüüten noch sülst verdeelen dä, sall dat vörkoomen wesen, dat een Lehrling sük för dat Geld bedankt hett. Man wat hebben de annern denn glieks seggt?: „Dor bedankt man sük neet för, dat hebben wi uns verdeent.“

So’n Instellen sett’t sük in uns Daagen nah mien Meenen immer mehr dör: Wi Minschen köönt so voel, wi kriegen so voel torecht, wi Minschen hebben uns dat verdeent, dat wi hier in uns Kontrei satt un tofree leeven köönt. Stolt sünd wi dor up, dat wi nüms Dank schulden. ‚Danke’ seggen heet ja togeeven, dat man ofhängig is. Un dat willn wi neet geern wesen, dat kennen wo ok haast*** gor nich mehr.

Wenn wi wat to eeten bruuken, koopen wi uns wat. In uns Land kann’n seeker wesen: Dat, wor ik net****Sinn an hebb, is ok dor. Wenn ik Erdjebeeien in’t Dezember eeten will - kien Problem! Un dat Zauberwoord „Gentechnik“ schient uns to weisen, dat wi de Korten immer faaker sülst mischen köönt.

Nu, dat Minschen net**** as Gott wesen wullen, dat hett dat to all Tieden geeven. Man Evas Greep nah’t Appel of dat Toornbaun in Babel, dor bruuks een noch keen Nood bi hebben, dat weer noch neet so gefohrelk tegenöver dat, wat vandaag mögelk is un maakt worrt.

Wi Minschen hebben ’n heel Dort in’t Hand vandaag. Dat is wohr.

Man up anner Kant weeten wi ok, dat wi’t lang nich all stüürn köönen.

Düdelk worrt dat, wenn wi an all dat anner denken, wat wi hier – teekenhaft - ok noch mit up’t Altor packen kunnen, an dat, wat uns Leven ok riek un leevenswert maakt, an dat, wat dit Johr in uns Leven wussen is, wat wi van uns Levens-Land inbrocht hebben.

Wat würrn wi dor geern noch henleggen? De Glück mit uns Partner, viellicht, uns fixe Kinner, uns nüümig Enkels, de Frünn’, de würelk för uns dor sünd, dat wi gesund bleeven sünd, dat wi arbeiden kunnen .... Jeder mag dor för sük sülst wiederdenken un wiederdanken. Un jeder versteiht denn ganz fell, dat wi all disse Saaken, de so wichtig sünd in uns Leven, nich sülst maaken of schkaffen, nee, dat wi de immer weer bloot schunken kriegen köönen.

Dankbor wesen, dat hett dor wat mit to doon, dat wi begriepen un annehmen, dat wi’t eben nich allns sülst in’t Hand hebben.

Van’t Dankbor-Wesen proot’t ok uns Predigttext för vandaag, van’t Dankbor-Wesen un van dat, wat dor unbedingt mit tohöört. He steiht in Paulus sien 2. Breef an de Christen in Korinth in’t 9. Kapitel (9, 6-14):

6 Dat is mien wohre Meenen: Well minn utsait, de kann ok bloot minn arnten; man well mit fulle Hannen sait, de kriggt duusendsgenug weer.

7 Elk sall so vööl geeven, as he will un kann, man neet teegen sien Sinn un wiel he meent, he mutt dat. Well mit blied* Hart gifft, de mag Gott lieden.

8 Gott kann geeven, dat jo Seegen over Seegen tokummt. Denn hebben ji för jo van allns genog un köönt ok noch mit vull Hannen weggeeven,

9 so as dat ok schreeven steiht: „He sülst deelt ut un lett de arm Lüüd mehr as genog tokoomen. Sien Gerechtigkeid blifft immer un eewig.“

10 Gott gifft de Buuer Saadgood to saien un genog Brood to eeten. Un disse Gott gifft ok jo dat Saadkoorn un lett dat wassen un grooter worrn, so dat jo Gerechtigkeit tonimmt.

11 Un denn sünd ji riek genog un köönt ofgeeven, wo immer jo dat ok geiht. Und wenn wi dat würelk geern doont, denn ehren wi dor Gott mit, wiel he sük över uns Dank freut.

12 Sovoel is kloor: Disse Kollekte sall neet bloot de Nood in Jerusalem ofhelpen, se deit vööl mehr: Se brengt vööl Lü dorto, Gott de Ehr to geeven. Se danken Gott, dat wi troo sünd in uns Dennst un dat ji dordör up dat Evangelium van Christus höören un hebben so vööl för annern over.

13 Wenn se för jo beeden, denn denken se an jo un lengen nah jo, de Gott so vööl tolangt hett.

14 Mi fehlen de Woorden för dat, wat Gott daan hett un deit – ik kann bloot noch danken.

Well wi nah Paulus sien Meenen Eeeten un Drinken, Warmde un Lücht, uns heele Leven verdanken, liggt up Hand: Gott sülst. He gifft de Buur dat Saadgood, he lett dat wassen, ohn sien Seegen wurr dor nix van.

Man Paulus bliftt dor nich bi stahn: Well genug hett to’n Leven, verkloort he de Gemeen in Korinth, well van Gott düchtig wat schunken kriggt, de kann ok ofgeeven.

Paulus – dat weeten wi intwüschen - geiht dat hier um’n ganz praktischen Saak, de hum düchtig an’t Hart liggt: He will Geld sammeln för de Jerusalmer Moodergemeen, de verarmt is un in Nood. Up de groode Apostelkonzil in Jerusalem hett man beschlooten, disse Gemeen, wor dat Evangelium doch van utgahn is, van överall her unner’t Arms to griepen. Paulus fraagt nu ok in de neije Gemeenen nah um Spenden för Jerusalem.

De Gemeen in Korinth is nich löttjet, un se is ok nich arm. Dor höörn Lüüd to, de good wat in’t Knippke hebben. De Korinthers köönen van Gott sien Seegen woll wat marken, dat schufft Paulus hör in sien Breef nochmal weer in’t Geweeten. Nu soelln se ok ganz praktisch wiesen, dat se dor dankbor för sünd un dat se weeten, dat se mit de Christenlüüd in anner Gemeenen tosammenhöörn.

Danken un Deelen - Paulus wünscht sük van sien Lüüd, dat hör dat sotoseggen in Fleesch un Bloot övergeiht. Man dor sünd de Korinthers net**** so wiet van of as wi.

Wi weeten dat ja noch: Wenn wi as Kinner van Tant’ Frieda ’n Püüt Bolltjes schunken kreegen, weer dat erste, wat Mooder sä, doch dit: „Hest Du ok al Danke seggt?“ Un wenn man dat denn daan harr, kweem unner Garantie gliek de nächste Haamer: „Un nu geev de anner Kinner ok moij wat van!“ Un ganz fell weer dat lecker Good bloot noch half so voel weert.

Nu kann man’n Kind dat Danken un Deelen natürlich immer weer intrichtern, un toletz deit he dat automatisch. Man so’n Dank maakt Tant’ Frieda - of well immer de Bolltjes mitbrocht hett - kien recht’ Freud! Leever sünd hör un all annern, de uns wat schenken, doch de Oogen, de för Freud glinstern.

To so’n Danken un Deelen will Paulus sien Lüüd - un ok uns -, henbrengen.

He proot’t erst mal uns Verstand an: Well minn utsait, steiht dor, de kann ok bloot minn arnten; man well mit fulle Hannen sait, de kriggt duusendsgenug weer.

Un wi können bloot seggen: Ja, so ist’t! Wenn’n Buur bloot’n Handvull Körrlkes up’t Feld schmitt, blifft sien Schüün löss, un wenn’n Minsch immer bloot an sük denkt, mutt he sük nich wunnern, wenn he irgendwenner alleen dorsteiht.

Wi weeten dat, un doch gifft dat so vööl Giez un Gier in uns Welt, dor is’t Enn van weg. Van sük ut gifft de Minsch anschienend nich besünners geern. Ik hebb Dagobert Duck vör Oogen ut de Comic-Heften van mien Kinner . De hett Milliarden över Milliarden ansammelt und verwohrt de seeker in sien Geldspiekers. Man he is to giezig, sien dree Neffen ok man bloot eenmal ’n Iis to spendeeren. So witzig disse Geschichten sünd, se sünd eben nich bloot Geschichten. D at ut friedlich Broers un Süsters Hyänen un Kampftigers worrn, de ’nanner nix mehr günnen, wenn dat um’t Arveree geiht, hett de een of anner van uns al mitbeleevt.

Dat anner, wat Paulus düdelk maakt, kriggt uns noch wat deeper to packen. Gott gifft de Buuer Saadgood to saien un genug Brood to eeten. Un disse Gott gifft ok jo dat Saadkoorn un lett dat wassen un grooter worrn, so dat jo Gerechtigkeit tonimmt, meent he.

Up di kummt dat an, höör ik dor rut. Du büst wichtig. Wat du kannst un hest, dat hest du van Gott kreegen; man de annern bruuken dor ok wat van, bruuken di mit dien Tied, mit dien Geld, mit dien Ideen. Paulus hett för de Jerusalemer Gemeen nich de Staat anpuurt, ok nich de joedsche „Caritas“, nee, he hett nahfraagt bi de Broers un Süsters, de so vööl hebben, dat se deelen köönt. Nah de Gesetzen van uns Welt worrt Geld nich mehr, wenn man dat weggifft. Nah Gott sien Gesetzen obber köönt wi bloot dör Deelen riek worrn.

Un denn - sall man dat all ja ok noch geern daan, Paulus is würelk nich bang mit dat, wat he verlangen deit: Well mit blied* Hart gifft, de mag Gott lieden. Wo stellt he sük dat bloot vör? Wi hebben de groode Gönner vör Oogen, de van boven ’roff sien Duusend-Euro Schiens runnerfallen lett of de, de ’n bietjet gremmiterg sien Karkenstüür betahlt, of de, de bloot wat spendt’n, wenn man dat ok van’t Stüürn ofsetten kann. Man de, de mit blied* Hart geeven – dor kennen wi nich alltovööl van.

Paulus, leeve Gemeen, stellt uns de vandaag obber vör: Ladies and Gentlemen, Paulus proudly presents: Gott sülst! Mi fehlen de Woorden för dat, wat Gott daan hett un deit, seggt Paulus – ik kann bloot noch danken. Gott lett elk un een mehr as genug tokoomen, nich, wiel he’t mutt, nee, wiel hum de Minschen so vööl wert sünd. Gott gifft geern, dor will Paulus uns an denken helpen.

Wenn uns fröher’n Schiev Mortadella oever d’ Treesen langt wurr, keem dat „Un – wat seggt man?“ van uns Mooder meestens gliek achteran. Gott is dorum för vööl Minschen so wat as’n riesengrooten Schlachtersfrau worrn, de’n bietjet beleidigt is, wenn ik nich „Danke“ segg. Man: Gott is nich beleidigt, wenn wi hum nich danken. Dat weer ja noch moijer; dat hett he doch gor nich nödig! Nee, dat geiht ok hier um uns. In uns ännert sük wat, wenn dat Danken in uns Leven ’n Rull spoelt.

Een Frau ut mien oole Gemeen hett mi dor mal mit Noes up stoett. As ik mi mit Oma Müller unnerhollen dä över hör Krankheit un dit un dat, do meen se irgendwenner ganz sacht. „Weeten’S wat, Frau Pastorin: Eens is m i in de letzte Johrn, so up’ Oller, immer wichtiger worrn: Ik överlegg mi jede Dag, wor ik dankbor för weesen kann.

Wenn ik schmörgens mien Foeten buuten Bett sett, denn holl ik’n löttje Moment still. Un denn dank ik Gott, dat he mi weer’n neijen Dag schenken deit. Dat ik upstahn kann. Kann ja ok fix anners koomen in mien Oller.

Of vandaag! Is dat nich’n wunnerboren Dag? Wenn de Sünn schient, denn stah ik mennigmal bi mi in‘t Tuunje un segg: Dank di, Gott, för disse moije Dag.

Dat is roar. Man sietdem ik mi dat anwennt hebb, sietem bünn ik dübbelt so tofree. Ik kiek mi eenfach ‘n bietjet genauer um un worr beeter gewohr, wat dat all för moije un goode Saaken in mien Leeven gifft un al geeven hett.“

So is dat mit dat Danken: Dat is mehr as’n Dischgebed, de fell runnerleiert worrt, dat is mehr as ’n Erntefest eenmal in’t Johr. Danken – dat is’n Instellung to’t Leven. Mit Dankborkeit köönt wi nich bloot reageeren up all dat Goode un Moije in uns Leeven, nee, dat Dankbor-Wesen kann ok Ursaak woorn för uns Levensglück.

Danken un Deelen – dat armt nich, danken und deelen maakt riek,

Ik stell mi so wat as’n Spoorpott vör. Nich een för Cent un Euros. Nee, een för Levensglück un Levensfreud! Inbetohln kann ik dor all dat, wat mien Leven riek maakt: wor ik mi över freu, wor ik tofree mit bün, wat mi Mood maakt. Un ruuthalen kann ik dor wat, wenn ik trüürig bün un mi dat gor nich good geiht, wenn de Daagen düüster sünd un grau of - wenn annerseen wat van mien Gaaven bruukt. Wenn man so’n Spoorpott in’t Kopp hett, worrt man viellicht beeter gewohr, wo vööl Lüchtdrüppen dat Leven uns jede Dag schenkt, wo riek wi doch sünd.

Un Gott sien Free, de wied över dat ruutgeiht, wat Minschen sük utdenken koenn’n, de sall jo Haart un jo Gedanken fastholln bi Jesus Christus. Amen.

Woordverkloorn:
* „blied“ = froh
** „haast“ = fast
*** „dörgahns“ = in der Regel
**** „net“ = „jüst“ oder „jüst so“

Anita Christians-Albrecht
Beauftragte für die Verkündigung in plattdeutscher Sprache
in der ev.-luth. Landeskirche Hannovers
anita-juergen.albrecht@t-online.de